به گزارش «اخبار خودرو»، عضو ارشد شورای سردبیری روزنامه «دنیای خودرو» در این باره نوشت:
گفتمان برقی‌سازی وسایل نقلیه در ایران با چند کلیدواژه عجین شده است؛ کلیدواژه‌هایی همچون «فرصت تاریخی»، «نبود زیرساخت شارژ» و…، اما به‌رغم تکرار برخی گزاره‌ها مانند این‌که «هر اندازه در صنعت خودروهای درون‌سوز از خودروسازی جهان عقب ماندیم، در خودروهای برقی فرصت جبران هست»، باید اذعان داشت در عرصه خودروهای الکتریکال هم فاصله‌ای بعید میان ما و فناوری‌های روز دنیاست. .
به بیان دیگر، لازمه استفاده از این «فرصت تاریخی»، یک «سرمایه‌گذاری تاریخی» است که بخش عمده آن مانند بسیاری از کشورها باید از طریق جذب سرمایه خارجی تامین شود. اما این بدان معنا نیست که اگر امکان سرمایه‌گذاری چند میلیارد دلاری در این بخش وجود ندارد، باید آن را به‌کلی از دستور کار خارج کرد یا به اسم «بومی‌سازی فناوری» چند ده میلیون دلار را در برخی بخش‌ها هدر داد، بلکه می‌توان این پروژه را در گام نخست، با مقیاس کوچک‌تری تعریف کرد.
به‌عنوان مثال؛ سرآغاز این حرکت باید «برقی‌سازی وسایل نقلیه عمومی در دو فاز شهری و بین‌شهری» باشد که دامنه پروژه را به خودروهای عمومی اعم‌از تاکسی‌ها به‌ویژه تاکسی‌های خطی و اتوبوس‌ها محدود می‌کند. مزیت مهم خودروهای عمومی برای برقی‌سازی، این است که مسیر و پیمایش مشخصی دارند که مبدأ و مقصد آن معلوم بوده و بر این مبنا می‌توان برای ایجاد ایستگاه‌های شارژ آن‌ها نیز برنامه‌ریزی کرد. بنابراین، بهتر است به‌جای تکرار کلیدواژه «نبود زیرساخت شارژ»، همزمان با برقی‌سازی خطوط تاکسیرانی و اتوبوسرانی، زیرساخت‌های شارژ آن‌ها را نیز ایجاد کرد و به‌موازات افزایش سهم وسایل نقلیه برقی عمومی، این زیرساخت‌ها را به‌تدریج توسعه داد.
موضوع بعدی تامین خودروهای برقی مورد نیاز برای ناوگان تاکسیرانی و اتوبوسرانی است. در این زمینه نیز چاره‌ای نیست جز آن‌که در گام نخست، این خودروها در کوتاه‌مدت مثلا تا دوسال آینده، از طریق واردات خودرو کامل یا قطعات منفصله تامین شوند. چراکه به‌رغم اقدامات ارزشمندی که در حوزه تولید خودروهای برقی در ایران انجام شده، فاصله ما در این حوزه به‌ویژه در بخش سلول باتری، پک و سنسورهای آن، موتور الکتریکی و واحد کنترل آن (درایو)، واحد کنترل مرکزی، شارژ و همچنین در دیگر بخش‌ها مانند گیربکس، مبدل توان و سیستم مدیریت حرارت، با فناوری‌های روز دنیا بسیار زیاد بوده و واقعیت این است که صِرف انجام کار پژوهشی در دانشگاه‌ها، مراکز تحقیق‌وتوسعه و شرکت‌های دانش‌بنیان، صفر تا صد تولید خودروهای برقی در ایران طی نخواهد شد و در کنار آن باید دیگر مقدمات تولید با سرمایه‌گذاری در زمینه انتقال فناوری فراهم شود.
بدین ترتیب، اگر پیشبرد پروژه برقی‌سازی را صرفا موکول به «ایجاد همه زیرساخت‌ها در حوزه خودروهای برقی» یا «به نتیجه رسیدن کارهای پژوهشی» کنیم و سپس تولید و عرضه خودروهای برقی را کلید بزنیم، تا چند دهه دیگر هم از برقی‌سازی وسایل نقلیه در ایران خبری نخواهد بود.
در پایان، این نکته را هم باید در نظر داشت که این پروژه نیازمند یک عزم فراگیر در همه نهادها و دستگاه‌های ذیربط از مجلس و وزارتخانه‌های صمت، نیرو و نفت تا وزارت کشور و شهرداری‌ها و هماهنگی آن‌ها در حرکت به سمت برقی‌سازی خودروهاست، وگرنه وزارت صمت به‌تنهایی نمی‌تواند کاری از پیش ببرد.
